Guillermo Arriaga: "Hoeveel fortuinen aan oud geld in de VS zijn niet verdiend door plunderingen, roof en slavernij..."

Er is een rode draad die Fortuna , van Hernán Díaz (Anagrama), verbindt met Carnicero , van Joyce Carol Oates (Alfaguara), en met El hombre , van Guillermo Arriaga (Alfaguara) : alle drie zijn geweldige romans die de oorsprong van het oude geld in de Verenigde Staten schetsen aan de hand van verlichte en wrede personages.

In El hombre is de tekst herkenbaar voor Arriaga's trouwe lezers en voor kijkers die zijn scripts hebben gefilmd: een mix van stemmen en perspectieven, expressionistisch en episch . Maar de setting is niet langer New York of New England, zoals in Fortuna y Carnicero , maar Texas, ten tijde van de Apache-Mexicaans-Amerikaanse oorlogen.

Ik denk aan Guillermo Arriaga, en het idee dat bij me opkomt is dat van een hyperrealistische schrijver van stadsverhalen. Maar hier geen donkere steegjes, maar verre horizonten en weidse landschappen.

Eigenlijk ben ik altijd al een behoorlijke kluizenaar geweest. Als kind was ik een beetje een straatboef; ik kende alle openbaarvervoersmogelijkheden en mijn visie op de stad is gevormd door ritjes met de metro en de bus. Ik ben al een tijdje niet meer zo'n straatboef, maar ik zie mezelf nog steeds zo... Nou, wat ik mensen graag over me wil laten zeggen, is dat ik een schrijver ben die zowel straatwijs als bosrijk is. Mijn collega Álvaro Enrigue schreef de geschiedenis van de Apachen in Mexico vóór wie dan ook. Of in ieder geval was hij een van de eersten. Hij deed als kind onderzoek en schreef een geweldig boek. Ik ben er al sinds mijn kindertijd; ik ben opgegroeid in Apachengebied. Hun verhalen zijn me verteld. Er staat geen onderzoek in mijn boek; het is mijn leven. Ik weet hoe het is om een ​​hert te achtervolgen, zijn sporen te zien en te lezen, te weten of het hert jong of oud is, of het een vrouwtje of een mannetje is.

Wat voor soort grond is het?

Het is een woestijn, maar waar water is, is het erg vruchtbaar. Er zijn walnotenbomen, pecannotenbomen, eikenbomen, en het water heeft de kleur van de Caraïben. Het is ongelooflijk, helder, blauw. Het is prachtig. En als je de aarde afzoekt, vind je pijlpunten.

Guillermo Arriaga.

• Ontwerpen: SALVA TORRES Valencia

"Spanje is een land met meer geweld dan Mexico"

Arriaga, de wilde verteller.

• Ontwerpen: BENJAMIN G. ROSADO

"Ik heb veel beledigingen gekregen omdat ik jager ben."

En hoe zit het met de Apachen? Hebben zij een wantrouwende houding ten opzichte van de wereld?

Er zijn er geen meer over. Nou ja, er is een gemeenschap van 100 mensen, die naar het zuiden zijn gevlucht. Ze zijn uitgeroeid.

De kern van het boek is dat er geen succes is zonder schuldgevoel.

Meer dan succes is het fortuin dat die vraag oproept. De vraag gaat altijd over de oorsprong van fortuin. Zit er bloed aan de bron? Er zijn fortuinen die dat niet hebben, dat weet ik, maar in de VS, waar een obsessie heerst met oud geld... Hoeveel van die fortuinen zijn niet gemaakt van plundering, roof, slavernij...? Ik geloof niet dat Amancio Ortega zijn fortuin baseerde op plundering en moord.

Dat thema is aanwezig in de Amerikaanse literatuur. Het zou ook aanwezig kunnen zijn in de Europese literatuur, maar het is zeldzamer.

Omdat Amerika een nieuw gebied is. Begrijp me goed, het is nieuw voor overgeplante Europeanen. De Verenigde Staten en Mexico waren landen die ten tijde van deze roman 10, 20 jaar oud waren. Wreedheid maakte deel uit van de constructie van nieuwe landen. Alles moest gedaan worden. Tijdens de onafhankelijkheid botsten vulkanische magma's, zeer harde krachten. En de 19e eeuw was zeer wreed.

"Wreedheid maakte deel uit van de opbouw van de nieuwe landen van Amerika. De 19e eeuw was zeer wreed."

Wat zegt deze min of meer historische roman over de wereld in 2025?

Dit boek behandelt de grondzonden van de Verenigde Staten en, deels, die van Mexico: slavernij, de genocide op de indianen en de onteigening van Mexicaans grondgebied. Dit zijn drie grondzonden die nog steeds zwaar op ons drukken. De zwarte bevolking vindt haar plek niet; ze lijden nog steeds onder een gebrek aan kansen. Mexico blijft mensen naar het noorden sturen. En de indianen zijn een etterende wond. Ze hebben hen uitgeroeid. Mexico heeft hen ook uitgeroeid. Nou ja, de indianen met een verfijnde cultuur, de Mexica en de Tlaxcalanen, werden gerespecteerd. Degenen die geen dichters of astronomen hadden of steden op lagunes bouwden, werden uitgeroeid.

Wat zou een redelijke reactie op deze beschuldigingen zijn?

De reactie die we zien is defensief. Ik sluit mezelf op binnen mijn sociale groep, ras, nationaliteit, religie, en iedereen daarbuiten is mijn vijand. Als je geen kansen in het leven vindt, begin je anderen de schuld te geven. In ontwikkelingslanden geeft de blanke lagere klasse degenen die anders zijn de schuld van hun mislukkingen, niet het systeem.

In Mexico, de plundering van Texas...

Niet uit Texas. Uit New Mexico, Colorado, Californië, Arizona, Nevada, Utah, Arkansas... 2,7 miljoen vierkante kilometer. Een gebied zo groot als Argentinië.

"In landen van de eerste wereld geeft de blanke lagere klasse de schuld van hun falen aan degenen die anders zijn, niet aan het systeem."

Waar het mij om ging was of het een heel actueel thema is binnen de nationale identiteit.

Ja. Het is een zeer ernstige klacht die we niet kunnen verkroppen. En voor Mexico is er een morele interpretatie, een gevoel van onrechtvaardigheid. Degenen die ons onteigend hebben, waren de kolonisten die Mexico naar die gebieden had uitgenodigd om de inheemse bevolking te verslaan. Ze keerden zich tegen Mexico, en Mexico beschouwt dat als verraad; de kolonisten zeiden dat de Mexicanen hen in de steek hadden gelaten. Het is waar dat Mexico verscheurd werd door interne oorlogen.

Zou de geschiedenis van armoede in Mexico er anders hebben uitgezien zonder deze onteigening?

Ik denk het niet. Ik denk dat Mexicaanse corruptie een endemisch kwaad is. Misschien komt het door de Spanjaard die zijn fortuin verzamelde en vertrok. Mexicaanse politici maken er het beste van, nemen miljoenen dollars, en als ze dat niet doen, zeggen hun vrienden: "Je hebt je erfenis verkwist." Ik weet niet of die gebieden, met hun olie, ons een rijker land hadden gemaakt.

Is het een minder wrede cultuur?

Met slaven, ja. De onafhankelijkheid schafte de slavernij af. Maar we roeiden de Apachen uit met hetzelfde plezier als de Amerikanen.

Hoe lang heeft Mexico al linkse regeringen? Bijna tien jaar?

We gaan acht jaar mee. We hebben de regering van Mexico-Stad al dertig jaar in handen. Er zijn ups en downs geweest, maar ik vind dat de stad goed bestuurd is. Marcelo Ebrard heeft het uitstekend gedaan, en Claudia Sheinbaum ook... Ben ik tevreden over de afgelopen zes jaar in de federale regering? Niet helemaal. Er waren lovenswaardige dingen, zoals de verhoging van het minimumloon... En er zijn serieuze fouten gemaakt die Claudia Sheinbaum hopelijk ongedaan zal maken.

"Mexicaanse corruptie is endemisch. Het zou afkomstig kunnen zijn van de Spanjaard die zijn fortuin verzamelde en vertrok."

Wat was het probleem met deze roman?

Het was een roman met veel macramé, een ingewikkeld weefpatroon. De roman had veel stemmen nodig, maar ik wist dat polyfone romans een risico met zich meebrengen: dat alle stemmen hetzelfde klinken en niets bijdragen. Elke stem moet uniek zijn, elke stem moet iets bijdragen. Merk op dat elk personage een andere woordenschat, stem, ritme en zinsbouw heeft. Dat brengt veel moeilijkheden met zich mee.

Hoe lijkt De Man op je eerdere boeken? Hoe bouwt het daarop voort en hoe weerlegt het ze?

Het verhoogt het risico. Ik wil dat elke roman gedurfder is, maar ik ben ook bang om de draad te verbreken. Dat de uitgever me zal zeggen: "Dat is een groot risico", maar me vervolgens zal vragen om anderen te zoeken voor het volgende boek. Dat de lezer zal zeggen: "Ik heb er niets van begrepen." Niets is gegarandeerd in dit werk. Ik heb schrijvers ontmoet met veel lezers die nu zelf publiceren. De kans dat mij dat overkomt, is reëel. Maar een carrière zonder risico's lijkt me niet zinvol. En weerleggen... ik zou niets willen weerleggen wat ik heb geschreven. Ik wil graag nieuwe wegen openen die aansluiten bij eerdere boeken. Schrijvers hebben vingerafdrukken.

Wat zijn die van jou?

De personages die op de rand van de afgrond balanceren, die flirten met de mogelijkheid om zichzelf eraf te werpen. Ze zijn paradoxaal en tegenstrijdig. Lloyd is meedogenloos, wreed en bruut. Maar mensen zijn dol op hem. Zijn ex-vrouw zorgt voor hem terwijl hij stervende is, slaven geven hun leven voor hem en zijn kinderen zien hem als een geweldige vader. Niets lijkt me triester dan een vermiste of mishandelende vader. Lloyd is een personage met een missie: een imperium creëren. Ik voel me enorm aangetrokken tot dit soort grootse personages. Ik mag ze graag.

Niets is gegarandeerd in deze baan. Ik heb schrijvers ontmoet met een groot lezerspubliek die nu zelf publiceren.

Hoe is het met hen gegaan?

Mijn vader was er een van. Hij kocht een kleine boomgaard naast het huis waar zuster Juana Inés de la Cruz geboren was. Er was een piepklein museum. Geloof je het of mijn vader de overheid ervan overtuigde een enorm cultureel centrum te bouwen? Toen besloot hij dat dit cultureel centrum een ​​locomotief moest hebben. Het meenemen van de locomotief was net als Fitzcarraldo . Toen hij stierf, kwamen er zo'n 8000 mensen naar de herdenking. Hij was een natuurkracht.

En hoe ging het met hem?

Hij was de beste vader ter wereld. Allebei. Aanwezig, gul... In die zin lijkt hij totaal niet op Lloyd.